برای تو می نویسم که بونت بهار و نبودنت خزانی سرد است .

تویی که تصور حضورت سینه ی بی رنگ کاغذم را نقش سرخ عشق می زند .

در کویر قلبم از تو برای تو می نویسم

ای کاش در طلوع چشمان تو زندگی می کرد .

تا مثل باران هر صبح برایت شعری می سرودم .

آنگاه زمان را در گوشه ای جا می گذاشتم و به شوق تو اشک می شدم .

و بر صورت مه آلودت می لغزیدم .

ای کاش باد بودم و همه عصر را در عبور می گذراندم

تا شاید جاده ای دور هنوز بوی خوب پیراهنت

را وقتی از آن می گذشتی در خود داشته باشد

که مرهمی شود برای دلتنگی هام.......